Sprzeciw od nakazu zapłaty

Otrzymanie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym to zmora każdego dłużnika. Oznacza to, że wierzyciel podjął już kroki, które zwieńczają na ogół etap przedsądowego wzywania do zapłaty żądanej przez niego kwoty w sposób dobrowolny i skierował sprawę na tory postępowania sądowego, zaś sąd – w oparciu o przedłożone dokumenty – przyznał mu rację i zakończył sprawę bez udziału dłużnika. Nie oznacza to jednak, że pozwany nie może podjąć się ochrony swych praw.

Z przepisów rozdziału Kodeksu postępowania cywilnego pt. „Postępowanie upominawcze” wynika, iż co do zasady nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym wydaje się, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego. W uproszczeniu powiedzieć można, że lektura pozwu przez sąd orzekający prowadzić ma do wniosku, że roszczenie powoda jest zasadne, a przytaczane przez niego okoliczności nie budzą wątpliwości. Wówczas sąd kieruje sprawę na posiedzenie i kończy postępowanie zgodnie z żądaniem pozwu. Nie jest ku temu konieczny żaden wniosek powoda – decyzja o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu upominawczym należy do sądu.

Dwa tygodnie na zapłatę

W nakazie zapłaty nakazuje się pozwanemu, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia tego nakazu zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu. Do nakazu zapłaty dołącza się odpis pozwu z załącznikami i poucza pozwanego o jego uprawnieniach. Do momentu doręczenia nakazu zapłaty i pozwu dłużnik nie jest informowany o poczynaniach wierzyciela na drodze sądowej.

Wspomniany sprzeciw jest rodzajem środka zaskarżenia, przysługującym od tych specyficznych rozstrzygnięć, jakimi są nakazy zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego – do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, oraz okoliczności faktyczne i dowody.

W treści sprzeciwu można formułować wszelkie zarzuty wobec roszczenia powoda. W szczególności podnieść można, że roszczenie to jest przedawnione, że zostało już zaspokojone, że nie zostało w żaden sposób udowodnione bądź że pozwany je w całości zaspokoił, więc wytoczenie powództwa było niezasadne.

Prawidłowe wzniesienie sprzeciwu

W razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, a przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę. Ważne jest jednak, aby precyzyjnie wskazać, czy nakaz zaskarża się w całości czy w części. Traci on wszakże moc tylko w części zaskarżonej sprzeciwem. W pozostałym zakresie uzyska walor prawomocności i powód będzie mógł wszcząć postępowanie egzekucyjne. Warto pamiętać, że sprzeciw jednego tylko ze współpozwanych o to samo roszczenie oraz co do jednego lub niektórych uwzględnionych roszczeń powoduje utratę mocy nakazu jedynie co do nich. Przykładowo, gdy zostali pozwani oboje małżonkowie, a sprzeciw wywiedzie tylko żona – to powód będzie mógł przymusowo egzekwować roszczenie od pozwanego męża, a dalej sprawa toczyć się będzie tylko przeciw zaradnej żonie.

Uzasadnij sprzeciw nakazu zapłaty

Co szczególnie istotne – zasadniczo sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, których nie podniesiono już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. To samo tyczy się także niesformułowania zarzutów przez pozwanego. Warto więc zdać sobie sprawę, że choć zaskarżenie nakazu zapłaty poprzez wniesienie pisma z jednym zdaniem „Wnoszę sprzeciw od nakazu zapłaty” może spowodować utratę mocy tego orzeczenia, to jednak może mieć to dla pozwanego dalsze konsekwencje w postaci utraty możliwości przedkładania dowodów w swoim interesie i powoływania istotnych w sprawie twierdzeń.

Zbagatelizowanie nawet prostej sprawy może powodować negatywne skutki dla pozwanego – a jest to tylko jedna z pułapek, w które z łatwością można wpaść, nie znając skomplikowanej procedury cywilnej. Aby uniknąć większej ilości wpadek odezwij się do adwokata.